O naszym Klubie „J”
Dlaczego warto do nas przychodzić …
Marek Dubiński – prezes Wrocławskiego Klubu „J”:
- poznasz ciekawych ludzi, którzy jąkają się,
- zawsze możesz porozmawiać, podzielić się swoimi radościami i problemami,
- dowiesz się o turnusach rehabilitacyjno-integracyjnych organizowanych przez PZJ oraz o prawach osób jąkających się.
Łukasz Kozłowski
Na początku kiedy dowiedziałem się o istnieniu klubów J, byłem zdziwiony ich istnieniem. Żyłem w przekonaniu, że osoby jąkające, się są zdane na swój los i ewentualnie na pomoc logopedów. Jednak już po pierwszym spotkaniu, przekonałem się jaka pozytywna moc bije od grupki osób siedzących w pokoiku i rozmawiających o przypadłości jakim jest jąkanie. Osoby starsze stażem, chętnie pomagają nowym osobą w zaadaptowaniu się w środowisku gdzie każdy się jąka, przez co nie czuć lęku przed otworzeniem ust i zaprezentowaniem swojego zdania (często odmiennego od innych). W tym mikro społeczeństwie, osoba bojąca się wypowiadania na forum swoich myśli, jest uskrzydlona i umotywowana do przełamania lodów, co z całą pewnością pozytywnie wpływa na sam fakt jąkania i po części je niweluje, co z pewnością przekłada się na jakość swobody mówienia.
Podczas spotkań, istnieje możliwość poznania nowych technik mówienia, poznanie doświadczeń innych osób które korzystały z danej terapii i wyciągnięcie własnych wniosków.
Katarzyna Kaźmierczak
Wrażenia z pierwszego spotkania.
Na pierwsze spotkanie czekałam niecierpliwie. Ja jako osoba nie jąkająca się, a chcąca wysłuchać oraz poznać osoby mające problem z jąkaniem, nie wiedziałam, jak i na co się przygotować. Zostałam bardzo ciepło przyjęta. Do Klubu J należą wspaniali ludzi, od których można się wiele nauczyć. Widzę jednak, że jest dużo do zrobienia na polu pomocy osobom jąkającym się. Ale małymi kroczkami powolutku do przodu można uświadamiać problem jąkania się naszemu społeczeństwu.
Joanna Popko, mama 7-letniego Kuby
Bardzo pozytywne wrażenia po pierwszym spotkaniu w klubie J. Świetna atmosfera,ludzie bardzo życzliwi pełni pozytywnej energii,dla mnie nie obce jest jąkanie więc przyjęłam uczestników bardzo normalnie nie zwracając uwagi na to,że maja problemy z wymową. I mam nadzieję, że nie będzie to moja ostatnia wizyta u Was.
Basia, lat 19
Wrażenia ze spotkania 16.12.2011.
Przed pierwszym spotkaniem bardzo się stresowałam, ale już wiem, że niepotrzebnie. Miło spotkać się z kimś, kto ma podobny problem co ja, gdyż tylko jąkający zrozumie drugiego jąkającego. Do klubu J należą wspaniali ludzie-miło się słuchało Was wszystkich, i zazdroszczę, ze radzicie sobie dużo lepiej ode mnie, i chciałabym też w końcu się przełamać i mówić w miarę płynnie. Chociaż na moją mowę może wpływa fakt, że ostatnio mam naprawdę dużo nauki i stresów w szkole, w końcu zbliża się koniec semestru. Z pewnością przyjdę na następne spotkanie.
I jeszcze raz-naprawdę mi się podobało, i z pewnością przyjdę jeszcze nie raz na spotkanie klubu J 🙂
Anna Kołodziej, neurologopeda z Rawicza
Cieszę się, że spotkanie Klubu J z Rawicza i Wrocławia doszło do skutku, obawialiśmy się takiego wyjścia na zewnątrz, ale każdy z nas ukrywał obawy gdzieś tam głęboko.. Spotkanie z Waldkiem Czajkowskim – wiceprezesem dało nam trochę „gruntu” pod nogami tak na początek.
Obawiałam się jak na spotkanie zareagują moi klubowicze… Jednak wasza otwartość i serdeczność przełamała wszelkie opory. Myślę ze „owoce” spotkania to dopiero będą, a właściwie to już są. Powołaliśmy wstępnie prezesa i wice prezesa, którzy maja przejąć cześć obowiązków organizacyjnych ode mnie/zatwierdzenie będzie na najbliższym spotkaniu Klubu J. Odbyło się pierwsze spotkanie organizacyjne.
Żartowaliśmy ze jechaliśmy do was jako „kopciuszek” a wracaliśmy jako „księżniczka” Podałam Prezesa adres naszemu prezesowi, który będzie się kontaktował bezpośrednio np. w sprawie naszego wigilijnego spotkania w Rawiczu.
Andrzej, lat 31
Spotkanie było OK, warto posłuchać opinii specjalistów oraz zobaczyć/posłuchać osób, które już walczą z jąkaniem. Dla mnie to spotkanie było o tyle ważne, ze przełamałem się, przyszedłem i po wielu latach ukrywania stanąłem twarzą w twarz z problemem.
Chciałbym zacząć od spotkania się ze specjalista, żeby dokładnie stwierdził z jakiego typu wada wymowy mam do czynienia.
Renata Nowicka, studentka logopedii na Uniwersytecie Wrocławskim
Jestem studentką II roku Logopedii i bardzo chciałam poznać osoby mające problem komunikacyjny zwany jąkaniem, wiedziałam, że są to osoby wartościowe i często niezwykle inteligentne.
Wysyłałam maile do różnych instytucji i dopiero Prezes Wrocławskiego Klubu „J” Marek Dubiński odpowiedział na moją prośbę i zaprosił mnie na spotkanie. Moje zdanie o osobach jąkających potwierdziło się, dodatkowo – ciepła, życzliwa atmosfera, otwartość na drugiego człowieka, sprawiły, że zniknęły wszelkie bariery komunikacyjne.
Myślę, że jest to dobre miejsce aby otworzyć się i odczuć wsparcie osób mających podobny problem, znaleźć sposób na poszukanie wyjścia z własnych ograniczeń ale również zdystansować się doi mamnich.
Cały czas zastanawiam się jak ja mogę im pomóc i mam wrażenie, że to ja zyskałabym przebywając w tak sympatycznym gronie 🙂
Karol Adamski
Wrażenia z pierwszego spotkania w dniu 19.01.2011.
Szczerze powiedziawszy czułem się na tym spotkaniu w ten sposób, jak bym tych ludzi znał już od dawna, bo tak dobrze się z nimi czułem i tak swobodnie. Choć nie jestem osobą bardzo wygadaną, ale myślę że z czasem to nadrobię i tak jak Dymitr mogę opowiadać o czymś równie ciekawym.
Aneta Dziubińska-Wolanin, studentka logopedii
Jako studentka logopedii, żywo zainteresowana tematyka jąkania, postanowiłam nawiązać kontakt z członkami Klubu J. Po niedługim czasie, zachęcona zaproszeniem prezesa Marka Dubińskiego, wzięłam udział w zorganizowanym przez niego „spotkaniu opłatkowym.” Jak to zwykle bywa, poznawanie nowych osób budzi pewne obawy i lęk. I tak właśnie było w moim przypadku. Nie wiedziałam jak zostanę przyjęta i czy nie urażę kogoś jakimś swoim zachowaniem, czy słowem. Wszystkie moje obawy okazały się jednak zbędne. Niezwykle poruszyła mnie miła atmosfera jaka panowała podczas spotkania i zaufanie, którym darzą się wzajemnie członkowie Klubu. Można rzec, że wszystkie osoby, które miałam okazję poznać, to jedna, wielka rodzina, wspierająca się nawzajem i dzieląca wszelkie radości oraz smutki. Chwile zabawy mieszały się z powagą i zadumą, co jeszcze bardziej przybliżało wszystkich do siebie. Tym bardziej doceniam fakt, iż osoba taka jak ja, nie dotknięta problemem jąkania mogła w takim spotkaniu uczestniczyć i na dodatek została przyjęta tak ciepło.
Jarosław Burgiel
W dniu 09.11.2010 r. wraz ze swoją żoną Olą uczestniczyłem w spotkaniu Klubu J. Poznałem tam miłych i sympatycznych ludzi nie bojących się mówić o swoich problemach związanymi z wadami wymowy. Dowiedziałem się także, jakie są sposoby radzenia sobie z trudnościami w komunikacji werbalnej. Codziennie wspieram moją żonę w Jej walce z zacinaniem się. Osobiście nie borykam się z wadą wymowy i dlatego mogłem słuchając wypowiedzi członków wczuć się oraz zrozumieć z jakimi problemami borykają się na co dzień. Myślę, że spotkania takie mają sens i polecam je wszystkim tym, którzy chcą wyjść do ludzi a jednocześnie boją się.
Ola Burgiel
09.11.2010 roku byłam pierwszy raz na spotkaniu Klubu J. Przed spotkaniem trochę denerwowałam się, ale moje obawy okazały się niesłuszne. Atmosfera była bardzo przyjemna. Poznałam ludzi z moim problemem. Zawsze kiedy byłam wśród osób, które mówiły płynnie, czułam się nie komfortowo i wielu z nich wprawiałam w zakłopotanie kiedy się wypowiadałam. W Klubie J było zupełnie inaczej i mogłam wiele o sobie swobodnie powiedzieć. Czekam teraz na kolejne spotkanie.
Szymon
Zachęcam wszystkie osoby jąkające się, które z przerażeniem patrzą na swą dolegliwość i te, które ze spokojem reagują na swą przypadłość do przyjścia na nasze spotkania. Odbywają się w bardzo miłej, sympatycznej i bezstresowej atmosferze. Rozmawiając i dyskutując na różne tematy wspieramy się wzajemnie w naszych problemach. Na zajęciach poznajemy także techniki relaksacyjne.
Tomek Jaśków
Bardzo zachęcam wszystkich zainteresowanych problemem jąkania, a szczególnie młodzież, do przyjścia na nasze spotkania. Spotykanie się i zajęcia w naszej grupie na pewno pomoże wielu osobom jąkającym się, które są nieśmiałe i trudno jest im wyjść z domu. Atmosfera u nas jest bardzo przyjazna, dużo rozmawiamy, często przy herbatce jedząc coś słodkiego; z pewnością żadna z nowych osób nie będzie czuła się obco.
Spotkania są tematyczne, dobrze przygotowane (przez naszą przesympatyczną Anię-terapeutkę) i różnorodne, ostatnio wręcz brakuje czasu na zrealizowanie zamierzonych tematów.
Marta Orlik
Pierwszy raz miałam okazję uczestniczyć w spotkaniu członków PZJ i bardzo się cieszę, że tam byłam. Jestem pod dużym wrażeniem!
Z uwagi na to, że nie jestem osobą jąkającą się byłam pełna obaw o to, jak zostanę odebrana. Już w pierwszych chwilach okazało się, że moje obawy były zupełnie bezpodstawne. Panuje tam wspaniała atmosfera, która sprzyja rozmowom na różne tematy, nawet te najtrudniejsze…
Z wielką przyjemnością będę uczestniczyć w kolejnych spotkaniach.
Kasia Sikora
Dziś (21.11.2007) po raz pierwszy trafiłam na spotkanie PZJ. O jego istnieniu dowiedziałam się ze strony internetowej. Jako studentka logopedii byłam ciekawa czy istnieje we Wrocławiu jakiś związek, czy stowarzyszenie zrzeszajace osoby jąkające się. Okazało się, że tak. Cieszę się ogromnie, że mogłam być na spotkaniu, co jest dla mnie dużym doświadzczeniem. Przede wszystkim poznałam ciekawych i sympatycznych ludzi, tworzących przyjazną atmosferę. Zauroczyło mnie to, że każdy z uczestników spotkania bez skrępowania i swobodnie opowiadał o sobie.
Weronika Suliga, studentka logopedii Uniwersytetu Wrocławskiego
W miniony wtorek (tj. 08.01.2008) miałam wielką przyjemność po raz pierwszy (ale chyba nie ostatni) uczestniczyć w jednym ze spotkań Wrocławskiego Oddziału Polskiego Związku Jąkających się. Byłam, a w zasadzie nadal jestem, pod wrażeniem otwartości, uprzejmości i chęci dzielenia się swoimi doświadczeniami, zarówno przez Pana Marka (prezes Wrocławskiego Oddziału PZJ), Pani Elżbiety (główny logopeda Oddziału), jak i przez samych członków PZJ. Poznałam tam wspaniałych, mających sprecyzowane plany młodych ludzi, którzy mogą w życiu osiągnąć naprawdę wiele, a ich determinacja i odwaga doprowadzą ich do celu (czego z całego serca im życzę!). Myślę, że to spotkanie uświadomiło mi wiele spraw związanych z problemem jąkania oraz dało impuls do zgłębiania wiedzy na tenże temat.
Emilia Krupa-Orzeł – studentka logopedii
Każde spotkanie z nieznanym budzi pewien niepokój, jakiś głęboko skrywany w sercu lęk, dlatego też moja wizyta, pierwsze spotkanie z nieznanymi mi ludźmi, było ogromnie stresujące. Dziś, z perspektywy czasu, trudno powiedzieć czego tak naprawdę się bałam…
Myślę jednak, że czułam pewien dyskomfort natury merytorycznej… Wszystko, co wiedziałam o tym fenomenie, ograniczało się do wiedzy książkowej, która w zderzeniu z realnym człowiekiem, mogła okazać się niewystarczająca, nabierała innego sensu, a przede wszystkim rozumienia. Krótko mówiąc czułam, że istotę mojego niepokoju wyznacza ścieżka niekompetencji. Bałam się – chyba – siebie najbardziej, tego, że swoim zachowaniem, postawą mogłabym kogoś urazić, czy niepotrzebnie zranić. Na szczęście jednak negatywne emocje zniknęły, gdy stanęłam twarzą w twarz z uczestnikami spotkania PZJ (zwłaszcza z prezesem Oddziału i badanym przeze mnie Markiem, których najlepiej poznałam). Zrozumiałam irracjonalność mojego niepokoju, sens spotkań uczestników PZJ (wcześniej sądziłam, że spotkania mają charakter stricte terapeutyczny), a przede wszystkim poznałam wartościowych ludzi, pragnących się dookreślić, wyrazić. Ludzi, którzy dzięki sobie,dla siebie, pokonują blokady, przekraczają własne bariery, którzy otwarcie opowiadają o swoich niepokojach. Myślę, że to wsopaniałe mieć poczucie, iż jest się rozumianym przez innych, że ludzie myślą i czują podobnie. Chyba każdy z nas poszukuje takiej właśnie grupy…
Z całego serca „DZIĘKUJĘ” za to, że pozwoliliście się poznać… Pozdrawiam i trzymam za wszystkich przysłowiowe kciuki 🙂 Powodzenia!!!
Michał Pieniądz
Podobało mi się bardzo na spotkaniu, (mimo że byłem niesamowicie zestresowany i jąkałem sie jeszcze bardziej niż w rzeczywistości) zrozumiałem, że nie tylko ja mam taki problem, że nie tylko ja zmagam się z tym, że są ludzie, z którymi mogę bez problemu o tym porozmawiać i którzy doskonale rozumieją mój problem. Bardzo się cieszę, że przyszedłem do Was i napewno jeszcze przyjdę.
Pozdrawiam Michał
Piotr Rudowicz
Od czasu gdy nasze spotkania moderowane są przez psychoterapeutkę i – jak sądzę coraz bliższą nam wszystkim klubową koleżankę Julitę Potocką, odnoszę wrażenie, że wykonujemy co tydzień kawał porządnej roboty – nad sobą.
Może są to dopiero początki głębszego zastanowienia się nad problemami z jakimi przychodzimy na Borowską, ale na pewno jest to coś ważnego. Nie wiem czy to dobre określenie ale sadzę że nasze rozmowy coraz bardziej przypominają grupową psychoterapię, gdyż większość z nas chyba zaczyna głębiej sięgać do pokładów emocji jakie, być może, na co dzień skrywamy. Nie jest to wcale łatwe i dlatego rozumiem, że każdy z nas potrzebuje innego czasu by zacząć mówić o sprawach, które szczególnie go gryzą. Spotkania mają charakter otwarty, dlatego często pojawiają się nowe osoby. Część z nich wraca, inni, którzy już zdawali się być nieodłącznym „elementem scenerii” nagle znikają. Ma to swoje zalety jak i wady.
Nowe osoby są zawsze interesujące. Wnoszą swoją historię do grupy. Uczą czegoś. Zaskakuje mnie tu ogromna różnorodność ludzi, których jednak coś – czasem bardzo wiele – łączy. Jest to na pewno bardzo radosna rzecz. Inne postawy życiowe wobec tego samego problemu z jakim się borykamy, a często pomimo niego, są szalenie pouczające. Nie zawsze jednak taki charakter spotkań jest plusem. Niełatwo zgłębić jakiś problem, opowiedzieć o sobie jakąś trudna prawdę, otworzyć się przed innymi, gdy grupa co tydzień zmienia skład. Wiem, że klasyczne grupy terapii grupowej są ściśle zamknięte i gdy cykl spotkań się już zacznie, a gardy zostaną opuszczone, nikt nowy nie ma wstępu. Wynika to z intymności spraw jakie są poruszane. Jeśli o mnie chodzi, na pewno byłbym zainteresowany uczestniczeniem w takich spotkaniach. Mam też głębokie przekonanie, że wiele moich kolegów i koleżanek również skorzystałoby na czymś takim. Nie wiem jednak czy wszyscy są na to gotowi. Czasem mam wrażenie, że widzę tu i ówdzie jakiś mechanizm obronny, który mówi „proszę nie wchodzić zbytnio na moje poletko”. Rozumiem to i szanuję. Może też nie wszyscy przychodzą w tym właśnie celu. Jednak, jak sądzę, rożnie definiowane cele dla jakich przychodzimy na Borowską, bądź też inny stopień gotowości nie pozwalają przebić się czasem przez pewną powierzchowność spotkań i naprawdę ponazywać problemy po imieniu.
Jeśli w przyszłości miałaby powstać zamknięta grupa, którą bez wahania i w całej rozciągłości znaczenia tego słowa można by nazwać psychoterapeutyczną – będę jej zagorzałym orędownikiem i z radością stanę się jej częścią. Póki co rolę taką, dość dobrze spełniają nasze „Rozmowy na Borowskiej”. A „plusy ujemne” bynajmniej nie przysłaniają mi „plusów dodatnich”. Jestem bardzo zadowolony z możliwości uczestniczenia w spotkaniach Naszej Grupy Wsparcia Klubu „Jot”.
Na koniec zachęcam szczególnie tych którzy już odcisnęli swój ślad na naszych klubowych krzesłach ustawionych w magiczny krąg, by nie rezygnowali. A jeśli ostatnio gdzieś się zawieruszyli (Michał, gdzie Cię wywiało, chłopie?! :-D), to żeby odnaleźli drogę z powrotem (pytać o Aquapark we Wrocławiu!).
Pozdrawiam wszystkich (dzięki Julita za opiekę nad nami).
Zarwij kajdany i połam bat 🙂
Ave Nasz Klub! 🙂
Do zobaczenia we Wtorek!.
Przejrzyj naszą kronikę, z której dowiesz się więcej o naszych spotkaniach.
Zajrzyj również do artykułu: Powstanie i działalność Wrocławskiego Oddziału PZJ.