Spotkanie 308. 10.05.2013

Specjalistyczna Poradnia Terapeutyczna, ul. Borowska 101.
Obecni: Marek Dubiński, Ela Walczak, Monika Jokiel, Dominika Fikus,  Waldek Czajkowski,  Arek Ceglarski, Dymitr Bondarenko, Marek Mancel, Radek Lewandowski oraz gość  Iwona Stankiewicz – aktorka, studentka podyplomowej logopedii w DSW.

Spotkanie składało się z dwóch części.

Pierwsza była poświęcona poznaniu techniki Aleksandra,  z którą zaprezentowała Iwona Stankiewicz.
Studentka logopedii z zawodu jest aktorką. Pisze pracę pod kierunkiem Eli Roszki nt. zastosowania techniki Aleksandra do leczenia jąkania.
Na początku Iwona opowiedziała nam o twórcy techniki Aleksandrze, który była aktorem w Australii. Swoje problemy z mową obserwował  10 lat i kiedy sobie pomógł. Do Europy technika Aleksandra trafiła w 1904 r.
Iwona rozdała nam dwie ankiety, jedną przed ćwiczeniem, drugą na końcu.  Po wprowadzeniu nas w ogólne założenia techniki Aleksandra chętne osoby wzięły udział w ćwiczeniu na karimacie z książkami pod głową, słuchając nagrania. Dla wielu było to pierwsze doświadczenie z techniką Aleksandra.

Drugą część poprowadził Arek. Kontynuowaliśmy kolejne zasady ”Samoterapii dla jąkających się”.
Dyskutowaliśmy o mozliwości zorganizowania spotkania wyjazdowego na którmy moglibyśmy intensywnie poczwiczyć wszystkie te zasady.

—
Poniżej przedstawimy kilka słów o Technice Aleksandra i możliwości jej wykorzystania przy leczeniu jąkania.

Technika Aleksandra

metoda reedukacji psychofizycznej

• Uczy eliminowania nieprawidłowych nawyków ruchowych oraz nawykowych reakcji i zachowań
• Dąży do nauczenia lub przypomnienia sobie (reedukacji) na poziomie mentalnym – tych działań, które pozwalają posługiwać się sobą w sposób lekki i naturalny,  bez zbędnego wysiłku
• Praca z Techniką Alexandra ma charakter trzystopniowy:I. Obserwacja
  To obiektywne spojrzenie na siebie, w celu zauważenia i uświadomienia sobie własnych nawyków oraz przyzwyczajeń niekorzystnych dla naszego organizmu, utrudniających prawidłowe jego funkcjonowanie.

  II. Powstrzymanie
  To mentalne powstrzymanie i hamowanie pierwszej reakcji na impuls do działania („stop”, „nie”, „nie muszę”). Umiejętność dania sobie sekundy czasu na zastanowienie przed reakcją na bodziec i dokonanie świadomego wyboru chcianej reakcji.

  III. Ukierunkowanie
  To seria nadawanych sobie w myśli instrukcji (tzw. „kierunków myślowych”), dotyczących wzajemnej harmonii i równowagi poszczególnych partii ciała, ze szczególnym zwróceniem uwagi na relację na linii: głowa – szyja – plecy (tzw. kontroli pierwotnej).