Kwiecień 2008

Spotkanie 220. 1.04.2008
Spotkanie w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej na ul. Borowskiej 105
Obecni: Marek Dubiński, Ela Roszka, Agnieszka Ciok, Joanna Golonka, Marek Mancel, Adam Rabiega
Nastrój był Prima Aprillisowy…

Opowiadaliśmy sobie o żartach, które kiedyś spłataliśmy albo, na które daliśmy się nabrać.
Zresztą w trakcie opowiadania niektórzy i tak dali się nabrać… „Masz chyba pająka na ramieniu” zrobiło prawdziwą furorę. Potem tylko dla kawału zabraliśmy się do frazowania (dzielenia tekstu na części możliwe do wypowiedzenia na jednym wydechu). Każdy z nas robi to inaczej, każdy dzieli tekst na inne „kawałki”. To jednak sztuka. Sztuka mówienia. Operowania głosem i pauzą. Coś więcej niż terapia jąkania.

Notatkę sporządziła: Elżbieta

Spotkanie 221. 14.04.2008
Spotkanie w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej na ul. Borowskiej 105
Obecni: Ela Roszka, Aneta Mieszczyńska, Krysiek Cisło, Dymitr Bondarenko, Marek Mencel, Mariusz Molęda

Po namowie Marka (prezesa PZJ we Wrocławiu), zdecydowałam się spróbować swoich sił i przeprowadzić zajęcia z grupą. Początkowo zapowiadało się bardzo kameralnie-przyczyną była za pewne pogoda (burza, deszcz…) tak przynajmniej to sobie tłumaczyłam 😉 ale nasze grono powiększyło się niebawem. Wspólnie dyskutowaliśmy o problemach związanymi z jąkaniem, staraliśmy się znaleźć odpowiedzi na różne pytania. Wszyscy z zaangażowaniem uczestniczyli w zajęciach, co było dla mnie niezwykle miłe, gdyż zależało mi na tym, aby te zajęcia nie tylko były interesujące, ale także czegoś nauczyły, zmusiły do zastanowienia się nad swoim podejściem do jąkania, a dokładniej samej terapii. Oto kilka wątków, które poruszyliśmy (wszystkie na podstawie książki prof. Z. Tarkowskiego „Psychosomatyka jąkania”, Lublin 2007).

Czy z jąkania zaawansowanego można całkowicie się wyleczyć?
Czy jąkający się pozostaje potencjalnie osobą niepłynnie mówiącą?
Co sądzisz o terapeutach – jacy są, a jacy powinni być?
Dlaczego jąkający się wolą mówić niepłynnie niż stosować techniki poprawiające płynność mówienia, na przykład przeciąganie, mówienie z echem itp.?
Czego powinna dotyczyć diagnoza jąkania: niepłynności mówienia, osobowości jąkającego się, jego zachowania i komunikowania się, odporności na stres, czy relacji z ludźmi?
Jakie jest generalne nastawienie do osób jąkających się?

Następnie każdy miał okazję sprawdzenia swojej motywacji do terapii jąkania. Co ważne, nie tylko motywacji deklarowanej, ale też po wypełnieniu testu, tej rzeczywistej. Wyniki różne, mam nadzieję, że zmuszają do refleksji. Szczególnie jeśli ktoś deklaruje, że ma motywację wysoką, a w rzeczywistości jest przeciętna, może troszkę oszukujemy samych siebie? 😉

Bardzo dziękuję za spotkanie, które pozwala mi teraz spojrzeć z różnych perspektyw na problemy, o których dyskutowaliśmy. Dziękuję pani Eli, Mariuszowi, Markowi, Dymitrowi, Krzyśkowi. Mam nadzieję, że spotkamy się jeszcze nie jeden raz. Życzę dużo wiary w siebie, przełożenia motywacji na działanie i wiosny w życiu 🙂

Notatkę sporządziła: Aneta Mieszczyńska

Zdjęcia ze spotkania: